Een tijdje geleden luisterde ik tijdens the “Start the New YOU Now Ultimate Webinar” van Hay House, naar een gesprek tussen Scarlett Lewis en Nick Ortner. Wat is daar hoorde ontroerde mij zo diep, het raakte mij zo diep in mijn hart en het inspireerde mij zo, dat ik enkel kon denken: “deze boodschap wil ik graag mee uitdragen. Deze boodschap is zo mooi, dit zou heel de wereld mogen weten.” Hoe kan ik dit beter doen dan er hier over te schrijven. Hieronder krijgen jullie dus ongeveer het verhaal zoals ik het hoorde.
Scarlett Lewis is de mama van Jesse Mc Cord Lewis. Op de ochtend van 14 december 2012 wandelde Jesse ’s morgens het huis uit, op weg naar de plaats waar zijn vader op hem wachtte om hem naar school te brengen. Onderweg stopte Jesse en schreef hij met zijn vinger een bericht in de ijzel die op de auto van zijn mama lag. “I love you” was zijn boodschap. Een dag later was Jesse er niet meer. Hij was één van de 26 slachtoffers in de Sandy Hook Elementary school in Newtown Connecticut.
Dit was voor zijn moeder, en zijn familie het begin van een moeilijke, maar tevens zeer inspirerende weg. Een paar weken na deze tragedie ontdekte zijn moeder nog een andere boodschap die Jesse schreef op een schrijfbord bij hen in de keuken. Hier had hij de woorden “Nurturing Healing Love” op geschreven. (Koester helende liefde) Dit was volgens zijn moeder een boodschap die gemaakt was door de geest van Jesse, een boodschap die voorbestemd was voor zijn moeder, zijn broer, zijn familie en de wereld. Het was een boodschap die zou troosten en inspireren. Deze boodschap was slechts eentje van de velen die ze in de loop van de daarop volgende weken nog zou krijgen. Foto’s van deze boodschappen zijn terug te vinden in het boek “Nurturing Healing Love” dat zijn moeder hierover schreef.
Het gesprek begint met het voorlezen van een deel van het voorwoord van het boek dat komt van Dr. Wayne Dyer. “Hij schrijft oa: “Ik las dit boek niet. Ik voelde het. Ik voelde elk woord, elke zin, elke paragraaf, elke pagina, elk hoofdstuk, helemaal tot het einde- waar Scarlett haar dierbare kleine jongen bedankt om haar de grootste les van dit leven te leren: Dat liefde nooit stopt.”
“Mijn onderdompeling in dit boek gaf me een gevoel dat ik mezelf altijd zal herinneren. Het gaf me een veelvoud aan emoties, gaande van boosheid naar frustratie, naar verdriet, naar wanhoop, naar vreugde, naar waardering voor de eindeloze wonderen die ons omringen, en het deed met hoop voelen, hoop voor een betere wereld. En als laatste, deed het me liefde voelen, liefde, omdat dit geen boek geworden is van woede en wraak, dat we zeker konden begrijpen wanneer je zulke ervaring meemaakt als die plaatsvond in de Sandy Hook Elementary School, waar Scharlett haar zoon zo zinloos vermoord werd. Nee, het is waarlijk een liefdes verhaal, een verhaal dat de duidelijke boodschap zendt dat liefde zichzelf nooit stopt en dat het onze bestemming is om deze les te leren, ondanks dat er zich omstandigheden voordoen die wij niet kunnen begrijpen.
Wanneer een tragedie ons raakt, dan is onze eerste menselijke respons er eentje van te reageren met boosheid en woede in ons hart, om te proberen om dergelijk duister gedrag te beëindigen door meer duister gedrag over het probleem te gooien. Doch, onze rationele geest verteld ons dat reageren met duisternis in de vorm van haat en zinneloosheid, simpelweg de donkerte doet toenemen en vermenigvuldigen. Het enige antwoord is om licht te brengen. Zoals Fransiscus van Assisi ons daaraan herinnert in zijn wereldwijd gereciteerd gedicht: ” Waar duisternis het zicht beneemt, laat me licht ontsteken.” Scarlett, dit boek schrijvende en haar lessen van haar zoon Jesse delende, vraagt ons om licht te brengen in de alomtegenwoordigheid van donkerte in onze wereld. Ze vraagt ons om te zien dat liefde de weg vooruit is, herinnerd aan wat Jezus ons leerde: “Maar ik zeg je, hou van je vijanden en bid voor hen die jou vervolgen” Dit is de enige oplossing voor deze vorm van duisternis die zulk geweld voortbrengt. Scarlett Lewis heeft de ultimate duisternis aanschouwt. Ze deelde, vanuit een diepe plaats van waarheid binnenin, de doodsangst van het verliezen van Jesse op zulke jonge tedere leeftijd.”
De boodschap die Scarlett uitdraagt is vooral deze: “Waar er haat is, verander de gedachte, waar er liefde is, of een gebrek aan liefde, moeten we liefde bijbrengen, en dan zullen we zeker liefde vinden.”
Scarlett begint haar verhaal door te vertellen over een gebeurtenis die plaatsvond in één van de dagen na de tragedie. Eén van de sociale werkers waarmee ze in contact kwam zei tegen haar: “Ik heb ook een zoon verloren, en ik zeg je: het zal nooit beter worden. Jouw pijn zal nooit beter worden” Scarlett reageerde door te zeggen: “Stop! ga aub. niet verder. Dat is jouw ervaring, het gaat niet mijn ervaring worden. Ik ga zelf uitzoeken hoe mijn reacties op deze gebeurtenissen zijn, en het zal zeker niet zo zijn. Mijn ervaring is van mijzelf. Probeer deze aub. niet te definiëren” Toen besefte ze dat ze daar inderdaad haar eigen ervaring kon van maken en dat ze deze kon bepalen door “keuze”.
Ze zegt: “De realiteit kan je niet veranderen, maar je kan wel geheeld worden van het trauma. Wanneer je er betekenis kan aan geven, is er heling van de diepste pijn. Spijtig genoeg weten veel mensen niet hoe ze dit kunnen veranderen.”
Wanneer haar de vraag gesteld wordt, waarom ze denkt dat deze tragedie kon gebeuren antwoord ze: “Ik denk dat de oorzaak van deze tragedie “woede” was. Ik denk dat dit startte met één boze gedachte in het hoofd van Adam Peter Lanza. (de schutter) Ik weet niet waar deze gedachte ontstaan is, misschien in zijn kindertijd, en ik dacht aan hoe deze gedachte zich ontvouwde in deze gewelddadige schietpartij. Adam had een boze gedachte, en hij had niet de tools om er mee om te gaan. Hij wist waarschijnlijk niet dat het zou kunnen, en dan, op een bepaald punt, zoals mensen doen, gaf hij de schuld van deze gedachte aan zijn leerkrachten, aan zijn ouders, aan zijn vrienden, hij zocht een schuldige. En wanneer je iemand anders schuldig acht voor je eigen persoonlijke problemen, geef je je innerlijke kracht weg. Adam geeft de schuld aan iemand anders en zo wordt hij een slachtoffer, hij voelt zichzelf machteloos om iets te doen aan zijn boze toestand. Want wanneer jij je kracht weggeeft aan anderen, zijn zij de enigen die iets kunnen doen aan de toestand en de manier waarop jij je voelt. Zo beland je in de slachtofferrol, en na een lange tijd van “slachtofferschap” kan dit leiden tot haat en woede. Haat kan de biologische processen in de hersenen veranderen en inderdaad leiden tot zulk gewelddadig gedrag. Dus wou ik dit aanpakken, daar wou ik iets aan doen”
Scarlett kreeg ook veel berichten van Jesse. Berichten die haar leidden, berichten die haar steun en toeverlaat waren, berichten die haar en de wereld inspireerden. Sommige van deze berichten klinken, zegt ze zelf, heel ongelooflijk, maar zijn toch waar. Ze prijst zich gelukkig dat ze in vele gevallen haar andere zoon JT bij zich had als getuige, of dat ze foto’s kon nemen die deze wonderlijke gebeurtenissen bevestigden. Buiten knipperende lichten, storingen op tv of computers waren er oa. deze prachtige boodschappen: een paar dagen na het overlijden van Jesse, kreeg Scarlett van de school al de bezittingen en de tekeningen die Jesse gemaakt had. Op één van de tekeningen, die hij had gemaakt, twee dagen voor zijn dood, had Jesse een man getekend die duidelijk een boos gezicht had, met daartegenover een kind met engelenvleugels, met een mooie glimlach. Het hoofd van de man was helemaal over-krast. Jesse was een echte jongen die hield van politiewagens en legermannetjes, hij had daarvoor nog nooit een engel getekend, dit was voor zijn moeder dus een duidelijk teken dat Jesse ergens op een spiritueel niveau wist wat er ging gebeuren. (later zou ze te weten komen dat Jesse zich ook letterlijk heldhaftig had gedragen, en levens had gered. Terwijl de schutter voor hem stond bleef hij roepen naar zijn klasgenootjes dat ze moesten gaan lopen zo hard ze konden, dat hij hen zou beschermen.) Deze tekening gaf Scarlett ook troost, ze verteld dat het duidelijk een voorspellende tekening was. Een tekening die kwam van een diepere spirituele plaats.
Dit zijn haar woorden: “In eerste instantie maakte deze tekening mij verdrietig, maar ze overtuigde mij er ook van dat wij allemaal deel uitmaken van een groter plan, en het overtuigde mij ervan dat Jesse een groot spiritueel bewustzijn had. Een paar dagen voor hij stierf tekende hij de manier waarop hij zou sterven. En het was precies de manier waarop hij stierf, recht tegenover de schutter.”
De meest bijzondere boodschappen krijgen Scarlett en JT tijdens hun “healingreis” naar Orlando. Scarlett dacht dat het hen beiden goed zou doen om de zon op te zoeken en er even tussenuit te zijn. Tijdens de vlucht slaagt ze er niet in om haar tv aan de praat te krijgen, de kanalen blijven verspringen, en telkens krijgt ze in de plaats verschillende liedjes te horen, liedjes waarvan Jesse favoriet was, die haar aan hem doen denken, of waarin zijn naam in voorkomt. Wanneer ze landen en ze, tijdens het wachten op hun koffers, ze deze mooie ervaringen mailt aan een vriendin, stuurt deze haar terug dat sommige zielen dicht in de buurt van hun geliefden blijven om er zeker van te zijn dat het goed gaat met hun. Ze schrikt erg van deze boodschap, ze vraagt zich af of ze, door telkens aan Jesse te vragen om haar tekens te sturen, ze zijn ziel tegenhoudt om echt te kunnen vertrekken naar Jezus. Ze weet wat haar te doen staat. Om JT te sparen gaat ze naar een kledingruimte, waar ze onbedaarlijk begint te huilen. Ze beseft dat ze Jesse echt moet loslaten nu. Ze stort volledig in, maar vind tussen haar tranen door toch de kracht om tegen Jesse te spreken. Ze zegt: “Jesse, indien jij hier blijft rondhangen om er zeker van te zijn dat wij ok zijn, dan moet je weten dat dat zo is. Wat wij willen is dat jij gaat en dat je in de handen van Jezus bent. Dat is wat ik wil waar jij bent. Ik hou ervan dat jij hier bent, en indien het mogelijk zou zijn dat je op twee plaatsen tegelijk zou zijn, zou dat fantastisch zijn, maar ik wil dat jij veilig bent in de armen van Jezus.Ga naar Jezus, wij zullen altijd van jou houden.” Dit was voor Scarlett één van de hardste momenten ooit.
Toen ze later met een huurauto de luchthaven verlieten en ze met de auto de snelweg opreden gebeurde er iets ongelooflijks. Hoog boven in de lucht stond geschreven: (door een vliegtuig) “Jesse & Jezus, together forever. Ze vroeg zich af of ze hallucineerde of zo, maar neen, JT had het ook gezien. Ze waren zo verbaasd van wat ze zagen, dat ze moesten stoppen en dat ze enkele ogenblikken gewoon in stilte en verwondering zaten te kijken naar de lucht. Ze namen vervolgens vlug enkele foto’s omdat de boodschap begon te vervagen. Voor Scarlett was dit een direct antwoord op haar gebed voor Jesse, dit was voor haar de bevestiging dat Jesse bij Jezus was, dat hij het goed maakte. Dat hij in het paradijs was, maar dat hij ook bij hun was. Terwijl ze daar zaten en nog aan het bekomen waren van hetgeen ze zagen, begon het vliegtuig een tweede boodschap te schrijven. Er verscheen: U + GOD = 🙂 Dit maakte hen duidelijk dat Jesse zei dat, als ze dicht bij God zouden blijven, dat ze dan gelukkig zouden zijn. En dankzij deze boodschap wist ze weer: “echte liefde eindigt nooit.” Top op de dag van vandaag weten Scarlett en JT niet wie of wat bestuurder van dat vliegtuig was.
Een andere boodschap vond Scarlett achteraf terug op een schrijfbord dat in de keuken hing. Hierop had Jesse geschreven: “Norurting helin love” (Nurturing Healing Love”, (koester helende woorden)) Dit zijn geen woorden die normaal gezien behoren tot de woordenschat van een zesjarige. Dus ook deze woorden beschouwde zijn moeder als een teken van Jesse. Een professor deelde haar achteraf de herkomst en de betekenis van deze woorden mee. Nurturing Healing Love wil zeggen: “compassie tonen over alle culturen heen” Het is een inspiratieboodschap voor de wereld. En Scarlett had haar missie gevonden…..maar eerst moest de heling van het diepe verdriet verder gaan.
Eén van de ervaringen die maakten dat JT en Scarlett zichzelf konden helen was een skype gesprek dat JT had met meisjes die de genocide in Rwanda meegemaakt hadden.De meisjes hadden via een buur van Scarlett gehoord over wat er gebeurd was in de Sandy Hook school en ze wilden hun medeleven betuigen. Ze wilden hun laten weten dat ze geliefd waren, ze wilden hun ervaringen met hun delen, zodat zij wisten dat ze terug vreugde konden vinden in het leven. Eén van de meisjes vertelde over hoe ze gezien had dat gans haar familie vermoord werd met manchetes, zij had zich kunnen verstoppen en was genoodzaakt geweest om, als achtjarige, te overleven op straat. Het duurde jaren eer ze dit te boven kwam, maar door dankbaarheid te tonen voor alles wat ze had, door haar keuze om te vergeven en door de compassie die haar getoond werd,vertelde dit meisje, maakte dat ze nu een leider was in haar gemeenschap. De authenticiteit, de schoonheid, de puurheid, de vreugde en de liefde die dit meisje uitstraalde was zo prachtig vertelde Scarlett. Identieke verhalen van nog andere kinderen, die telkens gingen over de gruwel, maar net zozeer over de dankbaarheid, de vergeving en de liefde die te ervoeren, gaf Scarlett en JT moed. Het gaf hun de moed om door te zetten, het gaf hun de moed om te geloven in betere tijden. Dat deze mensen, die zulke onwaarschijnlijke gruwel meegemaakt hadden, dit alles te boven konden komen en, ondanks hun soms nog steeds erbarmelijke omstandigheden, toch gelukkig konden zijn gaf hun ongelooflijk veel moed en hoop. Na deze skype sessie begon Scarlett rond te kijken en werd ze zich bewust van wat ze allemaal nog wel had in haar leven. Haar huis, eten dat gebracht werd, ze was omringd door familie en vrienden, ze had haar zonen, ze had heel veel om dankbaar voor te zijn. Dit deed haar inzien dat, indien jongeren de kracht hadden om mensen te vergeven die hun hele familie vermoord hadden, dat zij ook Adam kon vergeven voor hetgeen hij gedaan had. Dit betekende een groot deel van haar heling.
Ook op JT had dit skype gesprek een grote impact gehad. Toen Scarlett op een gegeven moment merkte dat hij in zijn dagboek aan het schrijven was en ze vroeg of ze mocht weten wat hij schreef, antwoordde hij: “Deze mensen in Rwanda reikten mij hun liefde aan en ik wil iets terug doen voor hen. Ik begin een fundraising te doen om voldoende geld in te zamelen om deze jongeren naar school te sturen.” Ook dit doen, was een groot aandeel om hun verdriet te helen. Dit was voor hen het begin van dienstbaarheid voor anderen.
Scarlett verteld tevens een prachtig verhaal over de kracht van synchroniciteit. Immers, jaren daarvoor kreeg ze van haar moeder een boek dat over de genocide ging. Het verhaal ging over een jonge vrouw, waarvan gans de familie uitgemoord werd. Een paar jaar later ging deze vrouw in de gevangenis de moordenaar opzoeken. De man werd voor haar voeten gegooid, ze mocht ermee doen wat ze wilden vertelden de bewakers haar, maar ze deed niets. Het enige wat ze deed was hem vergiffenis schenken. Scarlett herinnerde zich dat ze tijdens het lezen dacht, “als iemand dit ooit mijn familie zou aandoen, dan zou ik hem doden. Ik zou hem zeker niet vergeven.” Ze zegt hierover: “Ik dacht zeker niet van mezelf dat ik deze kracht in mij zou hebben. En kijk, nu zijn we zoveel jaren verder en sta ik in bijna dezelfde positie.
En nu begrijp ik, dat wanneer je iemand vergeeft, je de koord doorsnijdt van je eigen pijn. Je bevrijdt jezelf, want wanneer je iemand haat, geef je die iemand nog meer kracht dan hij/zij uiteindelijk had. Het is negatieve energie. En die persoon geeft er meestal niet om. Ik nam de beslissing om Adam te vergeven voor mijzelf. Ik wou niet rondlopen met een blok van woede in mijzelf. Ik gebruikte de ervaringen van de Rwandese jongeren als mijn perspectief. Als zij iemand konden vergeven, moest ik het ook kunnen. Net zoals ik een voorbeeld wil zijn voor mensen. Ik zou willen dat mensen denken dat, als ik de moordenaar van mijn zoon kan vergeven, zij misschien ook aan iemand vergeving kunnen schenken.”
Ze vervolgt haar verhaal met deze wijze woorden: “Wij hebben gemiddeld 50.000 gedachten per dag, 90% van deze gedachten zijn negatief en zijn dezelfde gedachten als de dag ervoor, als één jaar, of zelfs vijf jaar ervoor. De meeste van die gedachten dienen ons niet. Wij denken echter dat deze gedachten ons controleren, wij denken dat wij er niets aan kunnen doen. We hebben niet het bewustzijn dat we deze gedachten kunnen veranderen. Ik onderzocht mijn gedachten en ik ontdekte dat ik ook veel boze gedachten had. Dit maakte mij bewust. Op Jesse’s begrafenis heb ik het volgende gezegd: “Iedereen vraagt: “wat kunnen wij doen?” En ik zei: “Heel deze tragedie startte met een kwade gedachte in Adam Lanza’s hoofd, op een bepaald punt. Die gedachte had kunnen veranderd worden. Dus vraag ik iedereen hier, om bewust, elke dag opnieuw, één boze gedachte te veranderen in een liefdevolle gedachte. Door dit te doen word je zelf een gelukkiger mens, en door het rimpeleffect help je mee aan een betere wereld.”
De respons daarop was overweldigend. Het deed veel mensen beseffen hoeveel boze en kwade gedachten ze hadden, en dat ze zich er niet eens van bewust waren dat ze deze konden veranderen. Dit was het begin van de “Change Love” movement. Dat deze tragedie niet het einde mag zijn, maar het begin. Het begin om andere mensen bewust te maken dat ze kunnen kiezen voor liefde in plaats van boosheid en haat. Dat mensen de kracht van dankbaarheid, en compassie of mededogen leren kennen, dat ze verder kijken dan zichzelf. Dat deze dingen ook de sleutels zijn dat, als dingen gebeuren, je verder kan, en je ze te boven kan komen. Dat je zo een inspiratie kan zijn voor anderen.”
Ik zet hier nog even op een rij wat volgens Scarlett Lewis de beste manier is om een trauma te boven te komen.
- Het voelen van dankbaarheid voor alles wat je hebt in je leven.
- Vergeven. Wanneer mensen nog boosheid hebben in dit leven, wil dit dikwijls zeggen dat ze iemand niet vergeven hebben. Vergeven is een proces. Bij het verwerken van een trauma komt de boosheid dikwijls terug. Het beste dat je dan kunt doen is opnieuw te vergeven.
- Dienstbaar zijn voor anderen.
Tot zover dit verhaal. Dat dit, voor iedereen die dit leest, net zoals voor mij, het een inspiratie mag zijn. Dat het je moge inspireren tot transformatie, tot loslaten, tot dankbaarheid en tot vergeven. “Nurturing, Healing, Love,” A mothers’s journey of Hope and Forgiveness. Ik heb het boek al, maar bovenal wil ik graag deze missie blijven uitdragen.
“Verander elke dag, één boze of haatdragende gedachte door een liefdevolle. je leven zal zo veel mooier zijn”
En jij? Wat doe jij?
De Gelukkige Mens 